Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι ένας υπέροχος μήνας

1. Οι παραλίες αδειάζουν από τις ορδές των άκαρδων εισβολέων που αδράττουν λαίμαργα κάθε σπιθαμή άμμου για να εγκαταστήσουν ταπεράκια, ξαπλώστρες, φορητές τηλεοράσεις και ψυγεία

2. Οι mainstreamers σταματάνε να λένε τι ωραία και μαγευτικά ήταν στον τάδε trendy προορισμό που πήγαν, και πλήρωσαν 20 ευρώ το μπουκαλάκι με το νερό

3. Επειδή υποθετικά το καλοκαίρι τελειώνει, μπορείς να κάνεις επιτέλους διακοπές σαν άνθρωπος, μακρυά από όσους ζουν υποθετικά, ακόμα και αν δεν φύγεις από το σπίτι σου.

4. Μπορείς να δοκιμάσεις όλη την γκαρνταρόμπα σου! Βγαίνεις και με αμάνικα, βγαίνεις και με τζάκετ.

5. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τα εκνευριστικά παιδάκια ανά την επικράτεια ξαναμαντρώνονται στα σχολεία τους.

6. Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς δίνει, αρχετυπικά, έναυσμα για ανανεώσεις παντός τύπου.

7. Έχουν γενέθλια μερικά πολύ σημαντικά άτομα!

8. Αρχίζει η μεγάλη επέλαση νέων κυκλοφοριών σε ταινίες και video games που θα κορυφωθεί τα Xριστούγεννα!

9. Ξαναρχίζουν οι αγαπήμενες μας σειρές!

10. Όταν τελειώσει, μένει μόνο ένας μήνας για το Halloween! Και μην ακούσω "μα δεν είναι ελληνική γιορτή", έχει γλυκά, μασκαρέματα, και ταινίες τρόμου, εγώ και οι φίλοι μου τo γιορτάζουμε και το διασκεδάζουμε απίστευτα!

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Κάψιμο του Κορανιού στις ΗΠΑ του 2010

Πριν λίγες ημέρες, ο πάστορας Terry Jones κάλεσε δημόσια το ποιμνίο του να συμμετέχει το Σάββατο στην τελετουργική καύση του Κορανιού επειδή, όπως ισχυρίζεται, ένας ιμάμης του είπε ψέμματα, πως θα κανονίσει να μεταφερθεί ένα τζαμί από το κέντρο της Νέας Υόρκης σε ένα άλλο σημείο. Το μήνυμα ενθουσίασε χιλιάδες φανατικούς χριστιανούς, και δημιούργησε για άλλη μια φορά εντάσεις ανάμεσα σε δύση και ανατολή. Τελικά, ο πάστορας αναγκάστικε να "αναβάλει για την ώρα το κάψιμο" γιατί όπως ισχυρίστηκε "δεν έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή".

Ακολουθεί το δημοσίευμα της Yahoo! News. Εκ μέρους της μερίδας των σκεπτόμενων ανθρώπων του δυτικού κόσμου, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από άτομα άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων που ίσως διαβάζουν το blog. Μπορεί σε κάποια πράγματα να είμαστε διαφορετικοί, αλλά σίγουρα δεν είμαστε όλοι ξενοφοβικά φαντάσματα κυνηγών μαγισσών από το μεσαίωνα που καίνε βιβλία και ανθρώπους.

GAINESVILLE, Fla. – An anti-Islamic preacher backed off and then threatened to reconsider burning the Quran on the anniversary of the 9/11 attacks, angrily accusing a Muslim leader of lying to him Thursday with a promise to move an Islamic center and mosque away from New York's ground zero. The imam planning the center denied there was ever such a deal.

The Rev. Terry Jones generated an international firestorm with his plan to burn the Quran on Saturday, the ninth anniversary of the Sept. 11, 2001, terrorist attacks, and he has been under intense pressure to give it up. President Barack Obama urged him to listen to "those better angels" and give up his "stunt," saying it would endanger U.S. troops and give Islamic terrorists a recruiting tool. Defense Secretary Robert Gates took the extraordinary step of calling Jones personally.

Standing outside his 50-member Pentecostal church, the Dove Outreach Center, alongside Imam Muhammad Musri, the president of the Islamic Society of Central Florida, Jones said he relented when Musri assured him that the New York mosque will be moved.

Musri, however, said after the news conference that the agreement was only for him and Jones to travel to New York and meet Saturday with the imam overseeing plans to build a mosque near ground zero.

Hours later, Jones said Musri "clearly, clearly lied to us."

"Given what we are now hearing, we are forced to rethink our decision," Jones said. "So as of right now, we are not canceling the event, but we are suspending it."

Jones did not say whether the Quran burning could still be held Saturday, but he said he expected Musri to keep his word and expected "the imam in New York to back up one of his own men."

Jones had never invoked the mosque controversy as a reason for his planned protest. He cited his belief that the Quran is evil because it espouses something other than biblical truth and incites radical, violent behavior among Muslims.

But he said Thursday afternoon that he prayed about the decision and concluded that if the mosque was moved, it would be a sign from God to call off the Quran burning.

"We are, of course, now against any other group burning Qurans," Jones said. "We would right now ask no one to burn Qurans. We are absolutely strong on that. It is not the time to do it."

Musri thanked Jones and his church members "for making the decision today to defuse the situation and bring to a positive end what has become the world over a spectacle that no one would benefit from except extremists and terrorists" who would use it to recruit future radicals.

After Jones accused him of lying, Musri said the pastor "stretched my words" at the press conference.

"I think there was no confusion to begin with. When we stepped out of the church, we had an agreement to meet in New York," Musri said. He added that Jones "said his main reason for stopping the event was that it would endanger the troops overseas, Americans traveling abroad and others around the world."

Musri said he told the pastor "that I personally believe the mosque should not be there, and I will do everything in my power to make sure it is moved," Musri said. "But there is not any offer from there (New York) that it will be moved. All we have agreed to is a meeting, and I think we would all like to see a peaceful resolution."

Musri said Thursday night that he still plans to go ahead with the meeting Saturday.

In New York, the leader of the Islamic center project, Imam Feisal Abdul Rauf, issued a statement saying he was glad Jones had decided not to burn the Quran but that he had spoken to neither the pastor nor Musri.

"We are not going to toy with our religion or any other. Nor are we going to barter," Rauf said. "We are here to extend our hands to build peace and harmony."

Jones' decision to call off the Quran burning was made after a firestorm of criticism from leaders around the world. The pope and several other Christian leaders were among those urging him to reconsider his plans, which generated a wave of anger among Muslims. In Afghanistan, hundreds of Afghans burned an American flag and chanted "Death to the Christians" to protest the planned Quran burning.

Obama told ABC's "Good Morning America" in an interview aired Thursday that Jones' plan "is completely contrary to our values as Americans."

"And as a very practical matter, I just want him to understand that this stunt that he is talking about pulling could greatly endanger our young men and women who are in uniform," Obama said.

Pentagon spokesman Geoff Morrell confirmed that Gates called Jones about 4 p.m. EST Thursday — shortly before the pastor's announcement. During the "very brief" call, Gates expressed "his grave concern that going forward with this Quran burning would put the lives of our forces at risk, especially in Iraq and Afghanistan," Morrell said.

Morrell said earlier that the decision to issue a personal appeal was not easy because it could provoke other extremists "who, all they want, is a call from so-and-so." After Gates' call to Jones, Morrell said the secretary's "fundamental baseline attitude about this is that if that phone call could save the life of one man or woman in uniform it was a call worth placing."

Husain Haqqani, Pakistan's ambassador to the U.S., thanked Obama, Gates and other administration officials for their efforts. "This is definitely a positive moment in showing America's tolerance and pluralism and should not go unappreciated in the Muslim world," Haqqani said.

The cancellation also was welcomed by Jones' neighbors in Gainesville, a city of 125,000 anchored by the sprawling University of Florida campus. At least two dozen Christian churches, Jewish temples and Muslim organizations in the city had mobilized to plan inclusive events, including Quran readings at services, as a counterpoint to Jones' protest.

Jones' Dove Outreach Center is independent of any denomination. It follows the Pentecostal tradition, which teaches that the Holy Spirit can manifest itself in the modern day. Pentecostals often view themselves as engaged in spiritual warfare against satanic forces.

The pastor was not the only person to inject confusion into the debate over the New York mosque, which is planned to go up two blocks north of the trade center site. Donald Trump, who made a fortune in real estate, offered Thursday to buy out a major investor in the real estate partnership that controls the site where the 13-story Islamic center would be built.

Opponents argue it is insensitive to families and memories of Sept. 11 victims to build a mosque so close to where Islamic extremists flew planes into the World Trade Center and killed nearly 2,800 people. Proponents support the project as a reflection of religious freedom and diversity and say hatred of Muslims is fueling the opposition.

In a letter released Thursday by Trump's publicist, Trump told Hisham Elzanaty that he would buy his stake in one of the two lower Manhattan buildings involved in the project for 25 percent more than whatever he paid — if the mosque is moved at least five blocks farther away from the trade center site.

"I am making this offer as a resident of New York and citizen of the United States, not because I think the location is a spectacular one (because it is not), but because it will end a very serious, inflammatory, and highly divisive situation that is destined, in my opinion, to only get worse," the letter said.

Elzanaty's response: No sale.

"This is just a cheap attempt to get publicity and get in the limelight," said his lawyer, Wolodymyr Starosolsky.

He added that the offer's lack of seriousness is evident in the price.

The group collectively paid $4.8 million for the building Trump offered to buy. The other is being leased.

Starosolsky said the real estate partnership had already received two offers in the ballpark of $20 million.

"He knows what the value of the building is. If he were really interested in buying the building, he would have come forward with at least $20 million," Starosolsky said.

Starosolsky added that Elzanaty remains committed to the idea of having a mosque built on at least part of the property.

It's unclear how much control Elzanaty has over the property, which is owned by an eight-member investment group led by El-Gamal's real estate company, Soho Properties.

El-Gamal said Soho Properties controls the site, but didn't elaborate. His spokesman said he couldn't answer questions about the investment team or ownership issues.

In a pair of interviews with the AP this week, Elzanaty said he had invested in the site with an intention of making a profit and was willing to half the land for private development, and maybe all of it if a Muslim group doesn't come forward with enough money to build the mosque.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Το κορίτσι που έπνιγε κουτάβια

Προσοχή, η ακόλουθη ανάρτηση μπορεί να σοκάρει. To βίντεο απεικονίζει βία ενάντια σε ζώα.

Πριν λίγες ημέρες, ανέβηκε στο διαδίκτυο το ακόλουθο βίντεο που απεικονίζει μια νεαρή κοπέλα να πετάει νεογέννητα κουτάβια σε ένα ποτάμι.



Φυσικά, υπήρξε κύμα έντονων αντιδράσεων. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η κοπέλα είναι Κροατική, με έντονη Βόσνικη προφορά, και μέσα από τα κινήματα που δημιοργήθηκαν για να βρεθεί ποια είναι και να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη οι τοπικές αρχές έχουν καταλήξει σε δύο πιθανά ονόματα, και πιστεύουμε ότι είναι θέμα χρόνου αυτή η κοπέλα να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη.

Η πράξη της κοπέλας ήταν σίγουρα αποτρόπαια, αλλά τα διάφορα comments στους τοίχους των διαφόρων σελίδων που έχουν αφιερωθεί στον εντοπισμό της, με προβλημάτισαν. "Θα ήθελα να της δέσω μια πέτρα στο λαιμό και να την ρίξω στο ποτάμι" έγραψε ένα κοριτσάκι 16 χρονών, ενώ μια άλλη κοπέλα ίδιας ηλικίας είπε ότι θα ήθελε να της βγάλει τα δόντια με μια τανάλια.

Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους χρήστες δεν έχουν μια σαφή εικόνα για το τι θεωρούν "καλό". Ας δούμε μια φωτογραφία.


Μπορείτε πραγματικά να κοιτάξετε αυτό το κοριτσάκι στα μάτια και να πείτε πως πρέπει να πεθάνει; Να πείτε ότι θέλετε να το βασανίσετε και να του προκαλέσετε απίστευτο πόνο; Ελπίζω πως όχι.

Κάποια στιγμή, η κοπέλα από το βίντεο ήταν αυτό το κοριτσάκι, ή ένα κοριτσάκι σαν αυτό. Ξαφνικά, κάτι έγινε. Μέσα της δημιουργήθηκε η ιδέα πως το να πετάξει κουταβάκια σε ένα ποτάμι θα ήταν διασκεδαστικό, και κάτι που θα έπρεπε να το τραβήξει σε βίντεο και να το μοιραστεί με όλους. Αυτή η ιδέα προέρχεται από πολλές διαφορετικές ιδέες: από την ιδέα πως η βία είναι κάτι διασκεδαστικό, την ιδέα πως είναι εντάξει να βασανίζεις τους ανήμπορους, την ιδέα πως τα ζώα δεν αξίζουν συμπόνοια, και την ιδέα πως αυτό είναι κάτι που θα οφελήσει την δημόσια εικόνα της. Πίστευε δηλαδή ότι θα υπάρξει κόσμος που θα σκεφτεί "τι αστείο βίντεο! συγχαρητήρια στην κοπέλα που το σκέφτηκε!". Το διανοήστε; Αντιλαμβάνεστε πόσο τρομακτικό είναι το να προσπαθήσεις να μπεις στο μυαλό της έστω και για λίγο, και να ζήσεις για λίγο στην εφιαλτική, αλλοιωμένη πραγματικότητα της;

Στην πραγματικότητα της, αν περπατάς με τους φίλους σου και δείτε κάποιον τραυματισμένο στην μέση του δρόμου, θα εισπράξεις αποδοχή αν πας και τον κλωτσήσεις. Στην πραγματικότητα της, είναι εντάξει το αγόρι σου να σε χτυπάει και να σου παίρνει τα λεφτά σου. Στην πραγματικότητα της, δίκιο έχει ο πιο δυνατός.

Τι μόλυνε το κεφάλι της κοπέλας με αυτές τις ιδέες; Τι άλλαξε τόσο πολύ την πραγματικότητα της; τι την έκανε από το γλυκό κοριτσάκι της φωτογραφίας να γίνει αυτό που είδαμε στο βίντεο;

Μακάρι να είχα απαντήσεις. Ξέρω όμως ότι εγώ, όταν ήμουν στην ηλικία της και δεχόμουν τέτοια μηνύματα (από το διαδίκτυο, από γνωστούς, από την τηλεόραση) είχα αποκτήσει αντισώματα, και θα έπρεπε να της είχε δωθεί η ευκαιρία να τα αποκτήσει και αυτή.

Σίγουρα φταίνε οι γονείς, σίγουρα φταίει η κοινωνία, σίγουρα φταίμε και εμείς σαν μέρη ενός συνόλου. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε για να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο, και ο καλύτερος τρόπος να το κάνουμε αυτό είναι να μοιράσουμε ιδεολογικά αντισώματα ενάντια στις ιδέες που το προκαλούν. Η αγανάκτηση είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά το να θέλουμε να ξεπληρώσουμε την βία με βία απλά οδηγεί σε φαύλο κύκλο, και είναι πολύ επικίνδυνο γιατί "νομιμοποιεί" την βία μας μέσω της αγανάκτησης, και έτσι συνηθίζουμε σιγά σιγά να την δικαιολογούμε, μέχρι που θα έχουμε εκτεθεί τόσο σε αυτήν που δεν θα χρειαζόμαστε πλέον δικαιολογίες.

Αναζητώντας το χαμένο καλό

Βιασμός, δολοφονία, κακοποίηση. Αυτές οι πράξεις είναι αποτρόπαιες για τους περισσότερους ανθρώπους. Και λέω "περισσότερους", γιατί δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν εντελώς μα εντελώς διαφορετικές απόψεις για το τί είναι καλό και ηθικό σε μια κοινωνία, και δεν αναφέρομαι μόνο στις περιπτώσεις που έγραψαν ιστορία ή που συγκλόνισαν τα media. Ας μην πάμε μακρυά, πριν λίγες μόνο μέρες ο κύριος Τσόκλης εκφράστηκε δημοσίως υπερ των βιαστών.

Επίσης πάμπολλες είναι οι περιπτώσεις των ανθρώπων που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι είναι καλό και τι κακό. Ακολουθούν μιμητικά κάποια κοινωνικά πρότυπα, δίνοντας σε αυτά έμφαση ανάλογη της απήχησης τους. Συνειδητά ή υποσυνείδητα, βλέπουν πως ο βιασμός, για παράδειγμα ή ο βασανισμός ζώων προκαλούν την απέχθεια σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας, άρα καταλήγουν στο ότι είναι πολύ κακές πράξεις. Αυτό όμως απέχει πολύ από την αλήθεια. Προκαλούν την απέχθεια σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας επειδή είναι πολύ κακές πράξεις, όχι το ανάποδο. Πολύς κόσμος θα αναρωτηθεί "ε και, τι σημασία εχει, αφού πάλι εκεί καταλήγουμε. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Εδώ θα διαφωνήσω, ο σκοπός ποτέ δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι πάγια πεποίθηση του γραφώντος ότι ποτέ ο σκοπός δεν άγιασε τα μέσα. Κάθε πόλη που καταστράφηκε στο όνομα ενός ανώτερου ιδανικού, κάθε γυναίκα που βιάστηκε στο όνομα του προσυλητισμού των απίστων, κάθε σκεπτόμενος που θυσιάστηκε στο βωμό της ακαιρεότητας ενός εκλησσιαστικού δόγματος, αποτελούν ακλώνητα τεκμήρια πως μόνο φρικαλεότητες μπορούν να προκύψουν με τέτοιους "αγιασμούς".

Τι είναι λοιπόν το "καλό"; Πολλοί άνθρωποι το συνδέουν σχεδόν αποκλειστικά με συναισθήματα ή υπερφυσικούς παράγοντες, δεν είναι όμως έτσι. Το συναισθηματικό/θρησκευτικό "καλό" είναι ένα ατομικό "καλό", ένα "καλό" μόνο στο όνομα που δεν υποστηρίζεται από κάποιον τρόπο σκέψης αλλά μόνο από την πεποίθηση κάποιου στην αγιότητα αυτού που κάνει. Για να προσδριορίσουμε το "καλό" βάση λογικής, πρέπει να αναρωτηθούμε - "καλό" για ποιόν; Το "καλό" από μόνο του δεν είναι αρκετό για να αυτοπροσδιοριστεί. Ας το δούμε λοιπόν την σκάλα του "καλού"

  1. Καλό για το σώμα μου: είναι τα πράγματα τα οποία κάνουν καλό στο σώμα μου. Αρκετός ύπνος, άσκηση, σωστή διατροφή. Αυτό είναι εντελώς αντικειμενικό - ό,τι άποψη και να έχω εγώ, μια κούπα υδροκυάνιο θα με σκοτώσει, τελεία
  2. Καλό για εμένα: τα πράγματα που με οφελούν γενικότερα, όχι μόνο σε βιολογικό επίπεδο. Μια καλή σχέση, φίλοι, ένα καλό επίπεδο ζωής κτλ.
  3. Καλό για το κοινωνικό υποσύνολο που νιώθω πως ανήκω: μπορεί αυτό το σύνολο να λέγεται "η παρέα μου", "οι Ολυμπιακοί", "οι μαθητές του ταδε σχολείου", "οι Έλληνες". Φυσικά, μπορεί να ανήκω σε πάνω από ένα σύνολα, και αρκετά από αυτά να συμπίπτουν ή να ανήκουν σε άλλα. Μπορεί πχ "η παρέα μου" να είναι "φανατικοί Ολυμπιακοί", αλλά εγώ να μην ταυτίζομαι με το σύνολο των "φανατικών Ολυμπιακών".
  4. Καλό για την κοινωνία σαν σύνολο: εδώ οι απόψεις διαφέρουν, το ίδιο και οι σχολές σκέψης. Ο καθένας μπορεί να πει πως "αυτό θα ήταν καλύτερο για την κοινωνία" και δεν θα αποδειχθεί ποτέ αν έχει δίκιο ή άδικο. Λογικά ομως, προκύπτει το εξής πείραμα σκέψης: οι αρχές της κοινωνίας που ζούμε είναι η ισότητα, η ισονομία, η ευημερία όλων και η ελευθερία. Κάθε πράξη ή σκέψη εκφράζεται από κάποιες ιδέες. Αν λοιπόν αυτές οι ιδέες ακολουθόντουσαν από κάθε άνθρωπο στον πλανήτη, αν το αποτέλεσμα προωθούσε τα ιδανικά της κοινωνίας, σημαίνει ότι είναι "σωστες" ιδέες, ειδάλλως είναι "λάθος" ιδέες. Στην πράξη, αυτός ο τρόπος σκέψης επιβεβαιώνει τόσο τα χρηστά κοινωνικά ήθη και έθιμα, όσο και τα διδάγματα των περισσοτέρων θρησκειών και φιλοσοφιών. Για παράδειγμα: Ο φόνος είναι λάθος, γιατί αν δεχθούν όλοι ότι μπορούν να σκοτώνουν, θα ζούμε σε έναν εφιάλτη.
Παρατηρεί κανείς πως όσο καταβαίνουμε στη σκάλα, τόσο μεγαλύτερη διάσταση απόψεων μπορεί να παρουσιαστεί. Στο 1, δεν υπάρχει καν λόγος συζήτησης, είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο το τι κάνει καλό στο σώμα μας. Στο 2, η ψαλίδα ανοίγει λίγο - όλοι θέλουμε μια όμορφη ζωή, αλλά όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας. Και πάλι, οι διαφορές είναι τόσο μικρές που δεχόμαστε άνετα ότι ο άλλος θέλει διαφορετικά πράγματα στη ζωή του από ότι εμείς. Στο 3, τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν. Οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί, οι εμείς και οι απέναντι, οι πάνω και οι κάτω, όλες αυτές οι υποομάδες αποτελούν αναπόφευκτο προιον της ανθρώπινης εξέλιξης. Εδώ ακριβώς "χάνεται η μπάλα", και μερικές φορές γίνεται αδύνατο για κάποιον να αντιληφθεί το 4. Το "καλό για την κοινωνία σαν σύνολο" προαπαιτεί ο στοχαστής να αποδέχεται ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και πως τα υποσύνολα στα οποία δεν ανήκει έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τα υποσύνολα στα οποία ανήκει. Αν ο στοχαστής δεν το δέχεται αυτό, η ουμανιστική σκέψη είναι αδύνατη. Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία που κάποια άτομα μας σοκάρουν με τις αντιλήψεις τους. Ο κ. Τσόκλης που ανέφερα στο παράδειγμα μου, προφανώς θεωρεί ότι οι "γυναίκες" δεν αξίζουν τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αντιμετώπιση με τους "άνδρες", και πως πρέπει να τιμωρούνται αν επιλέξουν να ντυθούν με έναν τρόπο που θεωρείται προκλητικός.

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε ΓΙΑΤΙ πιστεύουμε πως κάτι είναι καλό ή κακό, και επίσης σημαντικό είναι να στηρίζεται αυτός ο τρόπος σκέψης μας με λογική και απτά στοιχεία. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στην επόμενη γενιά, και η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι στον κόσμο μας. Ακόμα η θεία μου λέει πως οι Γερμανοί ετοιμάζονται να ξαναρθουν στην Ελλάδα, πως οι γύφτοι τρώνε σάρκες παιδιών και οι Τούρκοι δεν έχουν τουαλέτες και τρώνε στο πάτωμα. Η θεία μου έμαθε μόνο να φοβάται το διαφορετικό και να μισεί ό,τι δεν είναι ίδιο με αυτήν, γιατί κάποιοι πιο μορφωμένοι είχαν καταλάβει εδώ και καιρό πως μόνο οι φοβισμένοι άνθρωποι σκύβουν το κεφάλι. Μην πιστεύετε τίποτα αψήφιστα, ούτε εμένα, ούτε εσάς, ούτε κανέναν, πάντα να ρωτάτα και πάντα να επιμένετε σε απτές αποδείξεις, ακόμα και για πράγματα που "τα ξέρουν όλοι". Μόνο έτσι θα μείνετε μακρυά από φοβίες και προκαταλήψεις, μόνο έτσι θα είστε ικανοί να κάνετε κάτι πραγματικά καλό στην κοινωνία.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

False Tales from a Thousand Mouths

Υπάρχει μια ιστορία που μιλάει για την ουσία των πραγμάτων. Η ιστορία λέει πως δεν έχει σημασία το περιτύλιγμα αλλά το τι είναι μέσα, πως δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι, πως σε κάθε τι υπάρχει αυτή η "ουσία" η οποία είναι σημαντική και πως το υπόλοιπο είναι ασήμαντο.

Όλοι μας έχουμε ακούσει αυτή την ιστορία, και έχουμε γοητευτεί από τις γλαφυρές αντιφάσεις της, γοητευμένοι ίσως από την όμορφη ελπίδα του να έχουμε κάτι πιο όμορφο μέσα μας από αυτό που φαίνεται μέχρι στιγμής. Έχουμε πάντα, ως άνθρωποι, μια τάση να παπαγαλίζουμε ό,τι έχει μια κάποια μουσικότητα σαν να είναι η απόλυτη σοφία του σύμπαντος. Η ιστορία αυτή όμως, είναι για αρχή ένα όμορφο, μουσικό ψέμμα.

Δεν είναι μια ιστορία ελπίδας, είναι μια ιστορία βάναυσου, ψυχικού ακρωτηριασμού. Δεχόμενος ότι υπάρχει αυτή η ασαφής "ουσία" σε κάθε τι, ακρωτηριάζεις την ζωή, ψάχνοντας να βρεις κάτι μεγαλύτερο, και κατ'επέκτασην ακρωτηριάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό αναζητόντας έναν καλύτερο εαυτό. Έχοντας πετάξει κάθε κομμάτι μικρής ομορφιάς στα σκουπίδια, το μόνο που μένει είναι το κενό - και πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να φθείρει το κενό, έτσι μένεις μια κενή ψυχή σε μια κενή ζωή που μπορεί να συνεχίσει την κενή πορεία της προς την αιωνιότητα.

Ας δούμε λίγο τις λέξεις, που είναι το πιο συνηθισμένο θέμα "υποτίμησης". Κόσμος θεωρεί πως αν το γενικότερο νοηματικό πλαίσιο είναι "εντάξει", η επιλογή των λέξεων είναι ασήμαντη. Έχω γνωρίσει άτομα με πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες, που αυτό το πιστεύουν ακράδαντα - συνήθως καταλήγουμε να λέω εγώ την άποψη "Α", να αντιλαμβάνονται ότι λέω "4" επειδή το "4" είχαν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό τους και όταν εξηγώ ότι λέω "Α", η απάντηση είναι μονίμως "Τι Α, τι 4, μη παίζεις με τις λέξεις". Για ένα ποδαράκι θα κολλήσουμε;

Μπορεί να λέμε πως δεν υπάρχουν "χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι" επειδή οι λέξεις δεν ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως επιρρεάζουν μια κατάσταση, αλλά αν ο έρωτας της ζωής μας γνωρίσει επιτέλους τη μαμά μας και της πει "Τα θερμα μου συγχαρητήρια, πιο απίστευτο γκομενάκι από το παιδάκι σας δεν έχω ξανακωλοσκίσει" μπορούμε να φανταστούμε ότι οι λέξεις θα παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στον επικείμενο ξυλοδαρμό. Οι λέξεις είναι κάτι που βγαίνει μέσα από την ψυχή μας, κάτι που δίνει μορφή στις σκέψεις μας, κάτι το οποίο χρησιμοποιεί ο ίδιος μας ο εαυτός για να μας μιλήσει. Το πως μιλάς είναι άρρηκτο κομμάτι της ταυτότητας σου, όπως και το πως ντύνεσαι ή το πως δείχνεις και όλα αυτά. Κατ'επέκταση, όταν αγαπάς κάποιον, να αγαπάς το πως μιλάει, το πως ντύνεται, το πως δείχνει και όλα αυτά.

Κάθε λεπτομέρεια αυτού του κόσμου έχει την δική της σημασία. Το να μπορέσεις να δεχθείς πως, σε καθολικό επίπεδο, τα πάντα είναι εξίσου σημαντικά, είναι ένα από τα μεγάλα μυστικά της ζωής. Σίγουρα, κάθε άνθρωπος θέτει τις δικές του προτεραιότητες με βάση τις δικές του ανάγκες, αλλά μόνο αν γνωρίζει πως όλα τα πράγματα είναι ίσα στην ουσία τους μπορεί να σεβαστεί τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των άλλων.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ανεκδοτο για λίγους και εκλεκτούς - credit to Anastase

O Einstein, o Newton και o Pascal παίζουν κρυφτό. Τα φυλάει ο Einstein.  Μόλις αρχίζει να ψάχνει, βλέπει απέναντί του το Newton ο οποίος είχε  ζωγραφίσει στο έδαφος με κιμωλία ένα τετράγωνο και καθόταν μέσα. Φτου,  του λέει, έχασες, σε βρήκα! Μα πως παίζεις έτσι; Γιατί δεν κρύφτηκες;  Λάθος κάνεις, λέει ο Newton, δεν με βρήκες! Βλέπεις μπροστά σου 1 Newton  ανά τετραγωνικό μέτρο. Άρα, βρήκες τον Pascal!

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Το απόλυτο κακό

Υπάρχει ένα κακό σε αυτό τον κόσμο που ξεπερνάει όλα τα υπόλοιπα κατά πολύ. Για μένα, αυτό είναι η ρίζα όλων των δεινών που μαστίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό από την αυγή της ύπαρξης του μέχρι σήμερα. Το κακό αυτό ακούει στο όνομα: Weasel Words.

Εκ πρώτης όψεως, δείχνει κάτι αρκετά αθώο - weasel words είναι η τάση να χρησιμοποιείς τις κατάλληλες λέξεις ώστε, ενώ λες κάτι πολύ γενικό, απροσδιόριστο και συγκεχυμένο, να δημιουργείται η εντύπωση ότι έχει ειπωθεί κάτι συγκεκριμένο και με βαρύτητα. Παράδειγμα: θες να πείσεις την κοπέλα σου να βάψει τα μαλλιά της ξανθά. Δεν της λες "θα σου πήγαινε πιο πολύ το ξανθό", της λες ότι "διάβασα σε ένα περιοδικό πως κάποιοι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες που βάφουν τα μαλλιά τους ξανθά έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στα επαγγελματικά τους".

Πολλοί το κάνουν, και δυστυχώς ελάχιστοι έχουν αναπτύξει άμυνες - σχεδόν κανείς δεν πετάγεται να ρωτήσει "ποιό περιοδικό; ποιοί επιστήμονες; για να δούμε την έρευνα, έγινε σωστά ή υπάρχουν λάθη; τα επιχειρήματα τους μας πείθουν;". Ο ανθρώπινος πολιτισμός πέρασε τρεις χιλιάδες χρόνια κάνοντας αιμοσταγής πολέμους για την γνώση και την μόρφωση, άνθρωποι αφιέρωναν τη ζωή τους στην διασταύρωση μιας πηγής ή στην απόκτηση ενός χειρογράφου, και τώρα που τα πάντα απέχουν μόνο ένα κλικ, βαριόμαστε να ψάξουμε. Είναι μια ύπουλη αρρώστια, που οι πραγματικές της διαστάσεις δεν φαίνονται παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά.

Είναι τόσο εύκολο να το αγνοήσει κανείς, τόσο απλό να το θεωρήσει ως "μη σημαντικό", που συνηθίζει να ακούει φράσεις όπως "πολλοί λένε", "οι επιστήμονες υποστηρίζουν", "στην Αμερική βρήκαν ότι" κτλ, δίχως την παραμικρή αμφισβήτιση. Φυσικά, τα κανάλια και οι πολιτικοί έχουν μπει στο νόημα και μας βομβαρδίζουν συνέχεια με τέτοια "μηνύματα", ήδη για την οικονομική κρίση έχουν γραφτεί δοκίμια που ξεκινούν με την φράση "οι κερδοσκόποι θα...", δίχως φυσικά να ονοματίζονται αυτοί οι περιβόητοι κερδοσκόποι, δίχως να δημοσιεύει κανένας σοβαρός επιστήμονας την θέση του για την κατάσταση, δίχως να υπάρχει οποιαδήποτε σοβαρή ακαδημαϊκή υπευθυνότητα. Γιατί; Είμαστε χαζοί εμείς, ενώ τα πρόσωπα των media είναι έξυπνα; Αυτοί μπορούν να διαβάσουν μια οικονομική ανάλυση ενώ εμείς όχι;

Και φυσικά, η οικονομική κρίση είναι το λιγότερο. Σχεδόν σε κάθε χώρα που υπάρχει αμοιβαίο μίσος για μια άλλη χώρα, έχει παιχτεί η εξης σκηνή:

Χώρα Α: Ο μικρός Γιωργάκης μαθαίνει στο σχολείο ότι "οι επιστήμονες λένε ότι ποτέ δεν κατάφερε η χώρα Β να μας κερδίσει στους πολέμους και να μας κατακτήσει γιατί είχαμε πάντα το δίκιο με το μέρος μας"


Χώρα Β: Ο μικρός Γιαννάκης μαθαίνει στο σχολείο ότι "οι επιστήμονες λένε ότι ποτέ δεν κατάφερε η χώρα Α να μας κερδίσει στους πολέμους και να μας κατακτήσει γιατί είχαμε πάντα το δίκιο με το μέρος μας"

Χώρα Γαλλία: Ο Τασούλης και ο Μητσάρας, υπουργοί αμύνης των χωρών Α&Β αντίστοιχα, κάθονται το ίδιο τραπέζι στην πριβέ σάλα του Moulin Rouge, διασκεδάζουν, και σκέφτονται πως θα αυξήσουν τις δαπάνες για την εθνική ασφάλεια

Φυσικά, ο Γιωργάκης και ο Γιαννάκης, σε λίγα χρόνια που θα βάλουν ίντερνετ και θα αρχίσουν να συζητάνε, θα βρίζονται όλη μέρα και θα αποκαλεί ο ένας τον άλλο "ανιστόρητο μαλάκα". Δυστυχώς, και οι δύο θα πιστεύουν ότι έχουν δίκιο, αντί να παραδεχτούν ότι κανείς από τους δύο δεν έχει δίκιο. Και έτσι μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει ένας ακόμα πόλεμος, γιατί το κοινό όλων των πολέμων είναι πως "εμείς ξέρουμε ότι *εμείς* έχουμε δίκιο, οι άλλοι είναι κακοί".

Όλοι ξέρουμε πράγματα που "τα λένε οι επιστήμονες", ή που "μας τα είπανε στο σχολείο". Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Βροντόσαυρο, τον συμπαθητικό εκείνο φυτοφάγο δεινόσαυρο με τα τέσσερα πόδια και το μακρύ λαιμό που όλοι ξέρουμε, γιατί τον κάναμε στο σχολείο και τον έχουμε δει και στα ντοκιμαντέρ. Φυσικά, όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι τελικά δεν υπάρχει, και ότι κάποιος ηλίθιος είχε κολλήσει λάθος κεφάλι σε λάθος σκελετό και το είχε παρουσιάσει ως "βροντόσαυρο", δεν μας πήρε τηλέφωνο η δασκάλα μας από το δημοτικό να μας πει "έλα Γιαννάκη, η κυρία Δήμητρα είμαι, θυμάσαι πριν 20 χρόνια που σου έμαθα τον Βροντόσαυρο; Άκυρο."

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Οι σύντομες ζωές του κύριου με την αστεία μύτη




Πέρα από το χώρο και τον χρόνο, στο κέντρο ενός μυστικού κήπου στις παρυφές του σύμπαντος, εκεί που οι θεοί βυθίζονται στα παράξενα όνειρα τους, η ύπαρξη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από το δάκρυ ενός αστεριού στον πάτο μιας κρυστάλλινης λίμνης. Οι αιώνες με προσπερνούν δίχως να με αγγίζουν, και εγώ μέσα στον λήθαργο μου μπορώ μόνο να ακούσω τη μουσική ενός κόσμου που πασχίζει να μην πάψει να υπάρχει ενώ παρακολουθώ αυτό το θείο δράμα από τον απόκοσμο εξώστη μου - άφθαρτος, ατέρμονος, αμέτοχος.

Μια εικόνα ταράζει τα νερά αυτής της λίμνης - είναι ένα κοριτσάκι. Ένα απλό κοριτσάκι, μόνο ένα από τα τόσα δισεκατομμύρια κοριτσάκια που υπάρχουν σε κάθε έναν από τους τρισεκατομμύρια πλανήτες που είναι κατοικήσιμοι σε κάθε έναν από τους κόσμους, που είναι αμέτρητοι από θεούς και ανθρώπους. Και όμως αυτό το συνηθισμένο κοριτσάκι είναι απόψε για μένα τόσο σημαντικό όσο όλοι οι κόσμοι μαζί. Κουρνιασμένο στο κρεβατάκι του, ελπίζει οτι απόψε κάποιος θα νικήσει το κακό τέρας που κρύβεται μέσα στη ντουλάπα του και δεν την αφήνει να κοιμηθεί τα βράδια. Αποκαμωμένη, κλείνει τα μάτια του κρατόντας στη καρδιά της αυτη τη σκέψη, και αρχίζει να ακροβατεί ανάμεσα στον κόσμο των ονείρων και τον δικό της κόσμο. Ενώ από την μία ένιωθε το φιλί του Μορφέα να ζεσταίνει σιγά σιγά το σώμα της και από την άλλη το φόβο για το τέρας μέσα στην ντουλάπα της να την παγώνει, η φαντασία της ξεδίπλωσε τα φτερά της και την οδήγησε στην χώρα των Άγνωστων Παραμυθιών, μια χώρα γεμάτη με τα πιο παράξενα και αλλοπρόσαλα πλάσματα των οποίων τα ονόματα τα ξέρουν μόνο τα μικρά παιδιά και οι μεγάλοι παραμυθάδες. Ολόκληρο το αγέννητο σύμπαν ήταν αυτη τη στιγμή στις διαταγές αυτης της μικρής κοπελίτσας, κάθως άπειρες απίθανες πιθανότητες περνούσαν με την ταχύτητα του φωτός μπροστά από τα κλειστά μάτια της. Ένα παιδί μπορεί να είναι πάντα ελεύθερο, γιατι μπορεί να φανταστεί οτιδήποτε επιθυμήσει. ομως εκείνη επέλεξε να φανταστεί εμένα.

Η ευχή της ανεβαίνει στους ουρανούς, καθαρή πέρα από κάθε αμφιβολία, και το απέραντο σύμπαν την αγκαλιάζει και την κάνει κομμάτι του. Και ξαφνικά, από σταγόνα νερού στην καρδιά μιας λίμνης δίχως όχθες, γίνομαι μια ακτίνα φωτός, ένα χρυσό βέλος που διασχίζει το σύμπαν με την ταχύτητα της σκέψης, σκορπίζοντας το φως μια παιδικής ευχής. Πλέον δεν ακούω τη μουσική του κόσμου αλλά την βλέπω. την αγγίζω. την γεύομαι, μα πάνω από όλα την ζω. Πλεον είμαι και εγώ ένας κομπάρσος σε αυτό το θείο δράμα. Καθώς μπαίνω στο πετσί του ρόλου, νιώθω χιλιάδες μαχαίρια να γδέρνουν κάθε κομμάτι της νεοσύστατης ύπαρξης μου. Έκπτωτος άγγελος του κόσμου των ιδεών, πρέπει να απαρνηθώ την ελευθερία της φόρμας για χάρη αυτής της μικρής κοπέλας, πρέπει να δεσμευτώ σε μια μορφή που να αναγνωρίζει το παιδικό μυαλό της. Προσπαθώ να καθορίσω την μορφή που θα με τυλίξει ενώ τρακάρω με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων πάνω στον πέτρινο τοίχο που χωρίζει τον κόσμο σας από τις χώρες των θεών και των ονείρων - η τσακισμένη ύπαρξη μου τον διαπερνάει, και πριν προλάβει να ταξιδέψει μια αστραπή μπροστά από τα μάτια μου βρίσκομαι στα πόδια της κοπέλας.

Η ύπαρξη μου έχει πάρει μια καθημερινή ανθρώπινη μορφή. Ένα άνδρας ανάμεσα στα 20 και τα 30, ντυμένος casual, με απλά, μέτρια χαρακτηριστικά και κάπως αστεία μύτη. Θα μπορούσα να είμαι ο μπαμπάς της ή ο μεγάλος αδερφός της. Κοιτάω την Τίνα -έτσι λέγεται η νεαρή δεσποινίς που η φαντασία της με γέννησε- που χαμογελάει μακάρια στον ύπνο της. Δεν θα με δει ποτέ, αλλά ξέρει ότι είμαι εδώ. Το τέρας βρίσκεται μέσα στην ντουλάπα της, και εγώ θα το αντιμετωπίσω, χρειάζομαι όμως λίγο χρόνο να συνηθίσω αυτή την πραγματικότητα. Αν και άχαρη και άχρηστη η μορφή που με τύλιξε, κανένα περιτύλιγμα δεν μπορεί να συγκρατήσει την πραγματική φύση των ιδεών. Με μια σκέψη μου, κάνω τον χρόνο να σταματήσει. Τώρα έχω όσο χρόνο χρειάζομαι για να συνηθίσω την νέα μορφή και για να αντιμετωπίσω το τέρας.

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω έξω. Η πανσέληνος χύνεται σχεδόν μαγικά στον απέραντο ωκεανό. Ανάβω ένα τσιγάρο και αναπολώ τα παλιά. Έχω έρθει πολλές φορές στον κόσμο σας, άλλωτε ως θεός, άλλωτε ως δαίμονας, αλλά πάντα ως μαγεία. Κανείς δεν με θυμάται φυσικά, οι θεοί και οι δαίμονες καλούνται στον κόσμο σας για να ικανοποιήσουν τις δικές σας ανάγκες, και οι δικές σας ανάγκες είναι ανθρώπινες, και κανένας άνθρωπος δεν καταδέχεται να παραδεχτεί την ανθρώπινη φύση του. Ασχέτως, απόψε έχω μια δουλειά να κάνω και το τσιγάρο έχει σχεδόν σβήσει.

Μπαίνω πάλι στο δωμάτιο, κλείνοντας καλά την μπαλκονόπορτα. Σκύβω πάνω από την μικρή Τίνα και της δίνω ένα απαλό φιλί στο μέτωπο. Στέκομαι μπροστά από την ντουλάπα της και ετοιμάζομαι. Δεν το κάνω τόσο συχνά όσο θα έπρεπε αυτό, αλλά είπαμε, είμαι καθαρή μαγεία, η πείρα σε σχέση με την φυσικό ταλέντο είναι αμελητέα όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη. Νιώθω το σκοτάδι που κρύβεται μέσα στην ντουλάπα, το σκοτάδι της κοπέλας που η ίδια έχει κρύψει στην ντουλάπα της γιατί οι παιδικές πλάτες της δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος. Χτυπάω τα δάχτυλα μου μια φορά, και τα φύλα της ντουλάπας ανοίγουν διάπλατα. Μέσα δεν υπάρχουν ρούχα ή παιδικά παπουτσάκια, αλλά ένα σκοτεινό αστέρι που στροβιλίζει και καταβροχθίζει τα πάντα. Τα χειλή μου σχεδόν σχηματίζουν ένα χαμόγελο συγκατάβασης - ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που βλέπω. Δίχως δεύτερη σκέψη, βουτάω στα άδυτα της ντουλάπας, και τα φύλα πίσω μου κλέινουν με έναν βαρύ, δυσοίωνο θόρυβο, έναν κρότο που νιώθεις ότι σφραγίζει την μοίρα σου. Χαμογελάω φανερά αυτή τη φορά. Για τον αφυπνισμένο νου οι εφιάλτες δεν μπορούν να αποτέλεσουν πραγματικό κίνδυνο, αλλά οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι είναι τουλάχιστον γραφικοί.

Το ξέρω καλά αυτό το σκοτάδι. Ξέρω ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Υπάρχουν τρεις κανόνες που πρέπει κανείς να ακολουθεί όταν μπαίνει σε αυτό το σκοτάδι για να σώσει κάποιον από τους εφιάλτες του - ο πρώτος είναι να μην ξεχνάει ότι είναι εφιάλτης, και πως τίποτα δεν είναι αληθινό. Ο δεύτερος είναι πως πρέπει να προσέχει πόσο βαθιά προχωρά, και να μην βρεθεί παρείσακτος στα άδυτα μιας ανθρώπινης ψυχής, και ο τρίτος είναι να μην αποκαλύπτει ποτέ το πραγματικό του όνομα. Τα πραγματικά ονόματα είναι παράξενη ιστορία - δεν έχουν ήχο. Ο "ήχος" τους είναι ένα κοκτέηλ σκέψεων και συναισθημάτων, ένα θείο απόσταγμα της ίδιας σου της ύπαρξης. Αρκετά όμως για την θεωρία ονείρων, ας ξαναγυρίσουμε στην δουλειά που επείγει.

Βρίσκομαι σε μια κατεστραμένη επαρχιακή πόλη. Τα σπίτια είναι τρομακτικά, παντού υπάρχει μια απαίσια νεκρική οσμή, και οι αραιές σταγόνες βροχής έχουν το χρώμα του αίματος. Σίγουρα για παιδικός εφιάλτης είναι πολύ προχωρημένος, αλλά δεν μου κάνει τόση εντύπωση όση θα μου έκανε παλιότερα. Ψάχνω για τον λόφο με το νεκροταφείο -πάντα υπάρχει το νεκροταφείο, και είναι συνήθως σε λόφο- ενώ σκίζω το αριστερό μου μανίκι. Λίγα λεπτά αργότερα, βρίσκομαι ανάμεσα στους τάφους. Η ομίχλη είναι πυκνή, αλλά διακρίνω μια απόκοσμη σιλουέτα να με πλησιάζει. Τα μάτια της καίνει σαν τις φλόγες της κόλασης, το γρύλισμα της θα έκανε και θηρίο να παγώσει από φόβο. Δένω τα μάτια μου με το σκισμένο μανίκι μου και γονατίζω μπροστά της - ώρα να αντιμετωπίσουμε το τέρας μια και καλή.

"Μην φοβάσαι, δεν βλέπω τίποτα. Κοίτα, έχω δέσει τα μάτια μου"

Σιωπή.

"Καταλαβαίνεις ότι λέω αλήθεια. Δεν είδα ούτε ονόματα, ούτε μπήκα στα σπίτια, ούτε τίποτα. Ξέρω τι έγινε, αλλά δεν θέλω να μάθω περισσότερα από όσα θες να πεις"

Σιωπή.

"Δεν υπάρχει λόγος για λεπτομέρειες. Το έχω κάνει αυτό πιο πολλές φορές από όσες μπορείς να μετρήσεις. Πάντα είναι κάποιος σημαντικός, και πάντα συμβαίνει χωρίς να το αξίζει. Παντα. Όμως έτσι δουλεύει αυτός ο κόσμος. Ξέρω ότι εγωιστικά πονάς για την απώλεια, αλλά μην ξεχνάς ότι έρχομαι από την άλλη πλευρά. Ξέρω ότι αυτοί που αγαπάμε είναι κάπου καλύτερα γιατί τους βλέπω, περπατάω ανάμεσα τους, και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα κάνεις και εσύ το ίδιο, και τότε ο χρόνος δεν θα έχει σημασία. Αλλά για την ώρα, σου ζητάω μόνο να μοιραστείς τη χαρά τους, να αγαλιάσεις γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν τους βασανίζει πια, και πως μπορεί να μην τους βλέπεις αλλά είναι συνέχεια μαζί σου. Καταλαβαίνεις, σωστά;"

Η σιλουέτα βγήκε από τις ομιχλές και έτρεξε προς το μέρος μου. Με αγκάλιασε σφιχτά και ένιωσα ένα καυτό δάκρυ να κυλάει, ένα δάκρυ τόσο λαμπερό που έδιωξε το σκοτάδι που στοίχειωνε τα όνειρα της. Καθώς η μικρή Τίνα αντιμετωπίζει την δική της απώλεια με νέα δύναμη, το φως διαλύει και την δικιά μου μορφή, καθότι πλέον ολοκλήρωσε τον σκοπό της. Η φόρμα πλέον δεν με δεσμεύει, και ελεύθερη η ψυχή μου κυλάει άερινα ανάμεσα στους κόσμους για να γυρίσει και πάλι στο παράξενο σπίτι της και να γίνει και πάλι μια ιδέα, ένα δάκρυ ενός αστεριού στον πατό μιας κρυστάλλινης λίμνης που περιμένει απλά την επόμενη ευχή, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια, και το μόνο που θα έχει ο κόσμος σας για να μαρτυρά την τελευταία σύντομη ζωή μου θα είναι ένα άερινο φιλί στο μέτωπο ενός κοριτσιού και λίγες ανεμοσκορπισμένες στάχτες στο όνομα μιας πανσελήνου.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Κανόνες καλής συμπεριφοράς στο διαδίκτυο

ΟΚ, ξέρω ότι δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν γιατί οι κανόνες αυτοί είναι σημαντικοί, αλλά όπως δεν περιμένω από κάποιον να καταλαβαίνει την χημική αντίδραση που κάνουν τα σκουπίδια του αλλά παρόλα αυτά περιμένω από αυτόν να μην βρωμίζει την πόλη μου, έτσι περιμένω πως και στο internet ο κόσμος θα συμπεριφέρεται κόσμια και θα προωθεί το ιδανικό της επικοινωνίας. Δυστυχώς, υπάρχουν κάποια θέματα που πολύ επιμένουν να τα αγνοούν

1) "Αν μπεις σε αυτή τη σελίδα, οι κότες σου θα γεννήσουν διακοσάευρα!".

Αυτό το βλέπω δυστυχώς παντού. "Αν στείλεις αυτό το email η Microsoft θα σου στείλει λεφτά" ή "Αν μπεις σε αυτή τη σελίδα στο facebook και καλέσεις όλους σου τους φίλους, θα μπορείς να βλέπεις ποιος είδε το profile σου". Δεν δουλεύει, σταματήστε να το προωθείτε, τελεία.

2) Ο ενοχλητικός ρουφιάνος

Κάθεσαι στο γραφείο, και ξαφνικά η κολλητή σου η Μαριγούλα σου στέλνει ένα email με φωτογραφίες από μωράκια ντυμένα σαν λαχανάκια. Το θεωρείς τόσο γλυκό, που πλέον είσαι σίγουρος - για αυτό δεν μπορούσαν οι φίλοι σου να κοιμηθούν το βράδυ, επειδή δεν είχαν δει λαχανομωράκια. Θα πρέπει να το προωθήσεις άμεσα και σε όλους!!! Ετσι βάζεις στο πεδίο "To:" τα emails όλων των φίλων σου. Η φίλη σου η Παναγούλα θα το δεί, και θα το κάνει forward σε ένα άλλο αρρωστάκι, και απο κει σε ένα άλλο, από κει σε άλλο κτλ κτλ, με την ίδια μαλακία να συμβαίνει κάθε φορά. Το απότέλεσμα; Μετά από κάνα μήνα, ο spammer που θα πέσει συμπτωματικά πάνω στο email σου θα έχει στην διάθεση του όλες τις διευθήνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, από της Μαριγούλας μέχρι του αμέσως προηγούμενου -μαζί και την δικιά σου. Και μετά αναρωτιέσαι που σε βρίσκουν και σου στέλνου διαφημίσεις για Viagra. Φαντάζομαι ότι εκείνη την αποφράδα μέρα που έκανες email έπρεπε να είχες ρωτήσει πως ακριβώς δουλεύει και να μην υποθέσεις ότι είσαι τόσο έξυπνος που μπορείς να το καταλάβεις δίχως να στο αναλύσει κανείς, αλλά ας κρατήσουμε το ζουμί: όταν στέλνεις κάτι που έχει σκοπό να προωθηθεί και να διαδωθεί, τα emails δεν τα προσθέτεις στο "To:", τα προσθέτεις στο "Bcc:". Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, και δεν έχεις την όρεξη να ψάξεις αρκετά για να μάθεις να το κάνεις αυτό, δεν πρέπει να είναι και τόσο ενδαφέρον το email, έτσι δεν είναι;

3) ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΒΑΖΩ ΤΟΝΟΥΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΑΜΑ ΒΑΡΙΕΣΑΙ STAY OFFLINE

4)Vargieme toi sostoi orthografya, ta ellhnika k t +fwna

Φυσικά, γιατί ο αναλφαβητισμός και το πνευματικό slacking είναι τα κλειδιά της επιτυχίας. No, really, ποιός θα ήθελε να κάνει κάτι σωστά, την ίδια στιγμή που θα μπορούσε να το κάνει λάθος; Γιατί ξέρεις, τα ελληνικά έχουν "ο" και "ω" μόνο και μόνο για να βασανίζουν εσένα συγκεκριμένα, μην νομίζουν ότι είναι μουσική γλώσσα που οι αλλαγές στον τονισμό προσδίδουν διαφορετικό νόημα στις λέξεις, αυτά είναι προπαγάνδα.

5) Ο Νεύτωνας είχε άδικο

Στο internet δεν ισχύει ο νόμος της βαρύτητας. Ό,τι ανεβαίνει, δεν κατεβαίνει! Προσέχετε τι ανεβάζετε και τι λέτε, και κυρίως ΜΕ ποιούς και ΓΙΑ ποιούς

Το τελευταίο ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων

Αστικός παρα-μύθος με μια προσωπική πινελιά.


Όταν η Αλίκη άνοιξε τα μάτια της, βρισκόταν πάλι στον κόσμο Πέρα Από τον Καθρέφτη. Ερχόταν σε αυτό το μέρος από τότε που ήταν παιδί - ένα μέρος που για αυτήν, ήταν το δικό της κομμάτι παραδείσου, το δικό της δικαίωμα στην αιωνιότητα.

Φυσικά, η Αλίκη μεγάλωσε από την πρώτη της επίσκεψη σε αυτό τον παράξενο κόσμο, και με τη σειρά του το ίδιο έκανε και ο κόσμος. Η χώρα των θαυμάτων είχε αρχίσει να αποκτάει νόημα - αυτό, ή η Αλίκη είχε αρχίσει να χάνει το μυαλό της. Πραγματικά όμως, δεν την ένοιαζε. Το μόνο που είχε στο μυαλό της ήταν η εικόνα του Λαγού, του παράξενου αυτού φίλου της που κάθε στιγμή μαζί του ήταν περιπέτεια. Τα τελευταία χρόνια η Αλίκη είχε αρχίσει να βλέπει τον Λαγό να μεγαλώνει, να αλλάζει, όπως και αυτή άλλωστε. Είχε σταματήσει πλέον να οργανώνει tea parties, και το γούστο του στα ρούχα είχε αλλάξει αισθητά. Δεν έμοιαζε πλέον καθόλου με Λαγό, αλλά με άνδρα - έναν πολύ γοητευτικό άνδρα. Η Αλίκη δεν ήταν πλέον κοριτσάκι, είχε γνωρίσει άνδρες, αλλά ο Λαγός...τα συναισθήματα που είχε για αυτόν δεν έμοιαζαν με τίποτα άλλο στο κόσμο, όχι μόνο επειδή ήταν ό,τι πιο δυνατό είχε ζήσει, αλλά και επειδή κάθε στιγμή που περνούσε, προσπαθούσε να τα αρνηθεί με όλο της το είναι.

Το σπίτι του Λαγού ήταν άδειο, και ήταν άδειο με έναν πολύ παράξενο τρόπο. Τα έπιπλα ήταν στις θέσεις τους, τα πράγματα βρισκόντουσαν εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται, το ψυγείο ήταν γεμάτο και οι χώροι καθαρισμένοι, όμως είχε την αίσθηση οτι δεν ήταν πλέον σπίτι. Ήταν κτίριο, ήταν κτίσμα, αλλά δεν ήταν πλέον σπίτι. Η Αλίκη τρόμαξε. Χωρίς τον Λαγό, δεν υπήρχε χώρα των θαυμάτων. Χωρίς τον Λαγό, ο καθρέφτης ήταν απλά ένας καθρέφτης, το τσάι ήταν απλά τσάι, και το φιλί ήταν απλά ένα φιλί. Η Αλίκη ετοιμαζόταν να βγει στους δρόμους, να αρχίσει να ψάχνει στα τυφλά μέσα στην απελπισία της, όταν ξαφνικά πρόσεξε πως υπήρχε ένα σημείωμα για αυτήν στο τραπεζάκι της κουζίνας.


"Είναι παράξενο το πως κανείς από τους δυο μας δεν μιλάει ποτέ για αυτό. Βλέπεις έχω ένα παράξενο χάρισμα - ξέρω τι κρύβουν οι άνθρωποι στις καρδιές τους. Δεν μιλάω για φανφάρες και τσίρκα, δεν μιλάω για φθηνά τρικ που βρίσκω πιο χαρτί έχεις διαλέξει, δεν μιλάω για κρυμμένους καθρέφτες και λυγισμένα κουτάλια. Πραγματικά ξέρω τις βαθειές επιθυμίες των ανθρώπων, τα πράγματα που πράγματι θέλουν, είτε τολμούν είτε να το παραδεχτούν, είτε όχι.

Αυτό μου δίνει την βιβλική ιδιότητα του διαβόλου. Για κάποιο λόγο, παρόλο που όλοι πιστεύουν πως το πόσο θέλουν κάτι παίζει κάποιον μικρό ή μεγάλο ρόλο στο αν θα το αποκτήσουν, ίσως ακόμα και στο αν το σύμπαν θα συνωμοτήσει για αυτούς, όλοι ντρέπονται για τις βαθιές επιθυμίες τους και σε φοβούνται όταν καταλάβουν ότι μπορείς να τις δεις. Σε φοβούνται για λίγο δηλαδή, ίσως μερικές στιγμές στην δικιά μου περίπτωση, μετά απλά σε αποφεύγουν, σε σνομπάρουν, σε ακυρώνουν, και ίσως, αν όντως έχεις τολμήσει να τους φέρεις αντιμέτωπους με το ντοπελγκάνγκερ που κρύβεται στα σωθικά τους, σε μισούν θανάσιμα.

Ποιός είσαι εσύ που τολμάς να καταλαβαίνεις πότε κάποιος θέλει να σε φιλήσει, αλλά "δεν κάνει"; Ποιός είσαι εσύ που τολμάς να καταλαβαίνεις πως, παρόλο τον τεράστιο μισθό του, αυτός εκεί είναι απίστευτα δυστυχισμένος; Ποιός είσαι εσύ που τολμάς να καταλαβαίνεις πως, ο τύπος που κάθεται απέναντι σου στο λεωφορείο κρατόντας σφιχτά το National Geographic, δεν θα τολμήσει ποτέ να ταξιδέψει, τουλάχιστον όχι πραγματικά;

Και μετά μπαίνει ο μηχανισμός άμυνας. "Δεν είναι έτσι, δεν μπορείς να ξέρεις εσύ, δεν μπορείς να το αποδείξεις, λες βλακείες, νομίζεις οτι ξέρεις τι σκέφτονται όλοι, νομίζεις οτι είσαι τόσο καλύτερος από όλους, είσαι απαίσιος, είσαι ο χειρότερος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ". Και ίσως να υπήρχε ένα δίκιο εδώ - γιατί δηλαδή να πιστεύω πως μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω τις καρδιές των ανθρώπων;

Και εδώ βρίσκεται όλη η υπόθεση, όλη η ξεχασμένη μαγεία που χάθηκε στην μετάφραση. Ποτέ δεν είπα οτι μόνο εγώ μπορώ να δω το άβατον της ανθρώπινης ψυχής. Ο κόσμος γύρω μας είναι φτιαγμένος από σκέψεις, από ιδέες, από επιθυμίες, από συναισθήματα. Ένα σπίτι από μόνο του είναι πέτρα και μπετά, ουσίες των οποίων την πραγματική, χημική υπόσταση συνήθως αγνοούμε, γιατί δεν μας νοιάζει - αυτό που μετράει είναι οτι είναι σπίτι, επειδή σπίτι το κάνει η επιθυμία κάποιο να μείνει εκεί. Όλοι μπορούν να δουν αυτή την επιθυμία. Αν ξεκινήσεις απο εκεί, και αποφασίσεις να ακούς πραγματικά τους ανθρώπους, να μην τους κάνεις ερωτήσεις για να σου δωθεί η ευκαιρία να τους απαντήσεις μετά αλλά επειδή πραγματικά ενδιαφέρεσαι, θα αρχίσεις να διακρίνεις τα συναισθήματα αυτά και εσύ, όποιος και αν είσαι, όπως και αν είσαι. Η ευτυχία αφήνει αυτό το απαλό χάδι στο μέτωπο, ο φόβος και ο πόθος φαίνονται στο βλέμμα, η εμπιστοσύνη και η αμφιβολία από την μελωδία της φωνής. Ποτέ δεν είπα πως είμαι μόνο εγώ έτσι - όλοι μπορούν, τουλάχιστον όλοι όσοι θέλουν.

Γιατί τα λέω σε εσένα; γιατί και εσύ ξέρεις να κοιτάς μέσα στους ανθρώπους. Και έτσι βρισκόμαστε ο ένας να ταξιδεύει στο μυαλό του άλλου, μέχρι που οι δύο κόσμοι μας γίνονται ένας, μια χώρα γεμάτη θαύματα. Από την μία δείχνει τόσο σωστό, αλλά από την άλλη τόσο λάθος. Αυτός ο δικός μας κόσμος είναι ένας απαγορευμένος κήπος, μια κρυφή Εδέμ στην οποία, αν μας πιάσουν, ισως δεν μας συγχωρέσουν ποτέ. Από την άλλη, αν δεν βρεθούμε εκεί, δεν θα συγχωρέσουμε εμείς ποτέ τους εαυτούς μας. Έτσι λοιπον ερχόμαστε πάλι στο προαιώνιο ερώτημα: τι κάνουμε;

Πρέπει να σου πω οτι δεν ήταν εύκολο να βρω την απάντηση. Πέρασα νύχτες ολόκληρες αναλογιζόμενος ποια είναι η σωστή λύση, συμβουλέυτηκα τους αρχαίους, τους πρωτοπόρους, τους φιλόσοφους. Κάθε θεωρία φιλοσοφίας που δημιουργήθηκε ποτέ μου δίνει ένα κομμάτι της απάντησης - ένα μικρό, προσεκτικά ζυγισμένο κομμάτι, ακριβώς του ίδιου μεγέθους με όλα τα υπόλοιπα. Μπορώ να πω όμως με περηφάνια πλέον, οτι μάζεψα όλα τα κομμάτια. Συνδύασα, αναρωτήθηκα, αμφισβήτησα, αμφισβητήθηκα, αλλά ξέρω ακριβώς το τι πρέπει να γίνει.

Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους, εγώ θα σε περιμένω κάτω από την μηλιά. Φέρε τεκίλες."

Και η Αλίκη χαμογέλασε.